باران ردپای ما را شسته بود

اومدم بعد مدتی یه کمی بنویسم.

امروز بعد کارورزی زهره اصرار کرد تربیت بدنی رو بپیچونیم و بریم خونه. دیدم سرم خیلی سنگینه و هوا یه جورای خوبی بود برعکس من 

یه لحظه دیدم پاهام داره برمی گرده . پاهام داشتن منو می بردن. اختیاری از خودم نداشتم. پس رفتم

برگشتم . برگشتم . برگشتم . برگشتم 

تا رسیدم به ایستگاه اول .! شروع کردم به رفتن مسیری که با هم رفته بودیم

آروم می رفتم . خیلی آروم. اجازه دادم باد احاطه م کنه و ازم رد بشه. رد بشه . رد بشه و باز برگرده 

از آخرین بار ملتهب شده بودم . زخم های سطحی برداشته بودم . شاید حواست نبود ولی گاهی سپرم می افتاد 

می رفتم تا التیام پیدا کنم . می رفتم تا سبک بشم و سرم آزاد بشه 

می رفتم تا حواسم بیاد سرجاش . 

حتی اگه این روزها بگذرن و من بدون تو بشم . بازم باید بدونم . باید حواسم باشه . نمی خوام فراموش کنم . می خوام یادم بمونه قلبم چه حال و هوایی داشته . قلب ضعیف و افسرده م.

راه می رفتم . می رفتم . می رفتم ولی اون قدر جوون نبودم که بخوام گریه کنم یا متوقف بشم .

فقط می رفتم تا شفا پیدا کنم .

پرسه زدم . آهنگ گوش دادم . با باد رفتم . سبک شدم .

خیلی رفتم . از پل هم رد شدم . آسمون خیلی خواستنی بود .

می دانید . یه وقت هایی نگرانی های ما در لحظه ها باعث می شن حالیمون نشه کی هستیم ، کجاییم و چه حالی داریم و یادمون بره به قلبمون نگاه کنیم

یه وقتایی باید مسیرو برگشت . فقط به خاطر دیدن جریان خون توی قلب و نه هیچ چیز دیگه ای 

بزارید پایان این پست باز باشه . مثل من امروز 

+ چه قدر نوشتن سخت شده 

+ خوب باشی رفیق . عشق

تو هم برای من آرزوی خوبی کن .